menu
Monumenten - De Michaelskerk - Legendes

De noormannenpoortjes

De Oosterlander kerk, en naar verluid ook de Willibrordskerk op Stroe, hadden een aparte lage zij ingang aan de noordkant. De reden voor deze ingang was onduidelijk, maar het verhaal luidt dat de betekenis van deze poortjes was om toegang te bieden aan de Noormannen. De heidense Noormannen zouden doordat ze moesten bukken om door het poortje de kerk te betreden gedwongen worden te buigen voor het altaar. Een veelgehoorde andere verklaring is dat de kerkgangers hierdoor verplicht waren te buigen voor de Noorse hoofdman, dan wel naar het noorden. Met dank aan Kees Nieuwenhuijsen die me op deze verklaring wees.

Het klooster op Vatrop

Vatrop wordt reeds in de vroegmiddeleeuwse stukken over Wieringen genoemd. Althans, er is sprake van een plaats of streek genaamd Varoht, die in een adem wordt genoemd met Stroe en Alvitlo (het latere Hippolytushoef). Algemeen wordt aangenomen dat Varoht Vatrop is. In de betreffende tekst wordt gesproken over het bezit van twee kerken etc. te Stroe en Alvitlo, waarna volgt "et in Varoht similiter" - en hetzelfde geldt voor Varoht. Over een klooster wordt echter niet gesproken. Toch is er een hardnekkig verhaal over een klooster, dat via een onderaardse gang verbonden zou zijn met de kerk in Oosterland.
In 1885 werd door bejaarden verteld van gewelven en muurbrokken bij Vatrop. Ze leken op "het koor van de kapel der Barbarossen" op het Valkhof te Nijmegen" aldus de schrijver en zouden dus in de Romaanse, vroegmiddeleeuwse stijl zijn. Naar het scheen hadden de vaders van de oudjes in hun jeugd nog tussen de brokstukken gespeeld, terugrekenend moet dit dus tussen 1780 en 1800 geweest zijn. Zou er inderdaad een klooster hebben gestaan, dan had men allang sporen ervan moeten vinden. Het idee van een gang is eerlijk gezegd vrij belachelijk omdat een dergelijke gang enkele honderden meters lang zou moeten zijn. Dat deze onopgemerkt zou zijn gebleven al die tijd is nog moeilijker voor te stellen.

Meer legendes rond de Oosterlander kerk

De Oosterlander kerk blijkt een plaats te zijn waar een groot aantal lokale legendes en mysterieuze zaken samen komen. Tijdens de recente restauratie in de jaren 90 is een aantal opmerkelijke zaken aan het licht gekomen. Het was al bekend uit de archieven dat er in de 9e eeuw, dus vlak na de bekering van de lage landen, al minstens twee kerken waren op Wieringen. Onderzoek heeft ook de resten van een oudere kerk onder de huidige aangetoond. Dit oudere kerkje was waarschijnlijk van hout en kon wel eens uit de 9e eeuw stammen. Ronduit merkwaardig was in dit verband de vondst van de fundering van de crypte en het koor, die bleek te bestaan uit een gestapelde constructie van zwerfstenen van meer dan 1 meter dik. Uit bouwtechnisch oogpunt is er geen enkele reden om een crypte te voorzien van een fundering. De gedachte gaat dan ook al gauw naar de bekende verhalen van missionarissen die kerken bouwen bovenop heidense heiligdommen. Mocht daar hier sprake van zijn dan hebben we te maken met iets unieks: de resten van een Fries-Germaanse heidense tempel. Zoals het goede wetenschappers betaamt hebben de archeologen die het onderzoek ter plaatse uitvoerden deze theorie afgedaan als niet te bewijzen speculatie.

Het verhaal wordt echter nog vreemder: onafhankelijk van het archeologisch onderzoek naar de fundamenten deden wichelroedelopers een curieuze ontdekking. Op de kerkterp, iets ten zuidoosten van het koor, bleek zich een bijzonder sterk centrum van leylijnen te bevinden. Met leylijnen begeven we ons naar de randgebieden van de (pseudo-) wetenschap. Leylijnen zouden energielijnen zijn tussen mystieke plaatsen. Ze zijn volgens degenen die er in geloven niet met normale meetapparatuur waar te nemen maar wel met behulp van wichelroedes. Waar leylijnen samenkomen is vaak een heiligdom, hetzij heidens danwel christelijk. Het bestaan ervan is omstreden, maar vaststaat dat wichelroedelaars vaak bij megalithische monumenten zoals hunebedden en steencirkels centra van leylijnen vinden. Of deze plaatsen echt werden aangelegd op dergelijke plaatsen of dat de wichelroedes daar uitslaan omdat de bedieners ervan vinden dat dat zou moeten in die omgeving laat ik nu even in het midden. In ieder geval bleken er twee lijnen zeer "krachtig" te zijn. De ene ging in zuidwestelijke richting en komt naar het schijnt uit bij een ander centrum van leylijnen dat zich bij Keins in de buurt van Schagen zou bevinden. Dit zou de zogenaamde Michaelslijn betreffen, een rechte lijn van zo'n 4000 km lang die loopt van Santiago de Compostela over Carnac, Le Mont St. Michel, Hargen, Keinse, Oosterland, Harlingen, Wijnaldum, Sylt, Stockholm naar Arkhangelsk ("Aartsengel"?). De andere lijn gaat in noordwestelijke richting naar een plaats op het Wad tussen Texel en Wieringen. Hier zou zich volgens de onderzoekers onder het slib een steencirkel bevinden. Lijnen vanuit dit centrum gingen rechtstreeks naar het occulte centrum van de steentijd: Stonehenge... Denk ervan wat je wil.

Voor de liefhebbers van leylijnen is er een aanvulling op het bovenstaande door Chris Zoet en Ton van der Leeden.


© Pagowirense.nl 1997-2007
naar begin van pagina
Kixtart.nl ||| start / English | geschiedenis | legendes | oude foto's | dorpen | volkslied | links | zoeken