De wiervelden in het zuiden waren ten tijde van de sluiting van de Afsluitdijk uiteraard al helemaal verdwenen. De Wieringermeer was in 1930 drooggevallen waardoor het gebied ten zuiden van Wieringen na vele eeuwen weer definitief land was geworden. De resterende velden aan de noordzijde kregen te maken met grote zandverplaatsingen vanwege de veranderde en versnelde stromingen. De ziekte in het wier was in feite het genadeschot.

Nu was sinds de eerste Wereldoorlog de interesse voor het maaien en verwerken van wier sterk teruggelopen. Door de oorlog waren de belangrijkste afzetmarkten (België en Noord-Frankrijk) weggevallen, al wil een verhaal dat men juist veel wier exporteerde naar die streken waar het gebruikt werd als strooisel om de loopgraven droog te houden. Verder kon men meer, en eenvoudiger, geld verdienen met vissen door de heersende voedselschaarste. Hetzelfde gold voor de boeren die hun land voor de wierverwerking beschikbaar moesten stellen. Ook zij konden op andere manieren meer en beter verdienen.
Tenslotte was er in de jaren 20 volop werk aan de Zuiderzeewerken en de lonen waren daar hoger dan bij het wiermaaien. Zo werd dus al voordat de wiervelden uit zichzelf verdwenen waren het bestaansrecht van de wiereconomie steeds kleiner. Na 1933 was het definitief gedaan met de wiermaaierij, die eeuwenlang gold als iets typisch Wierings.